Links, rechts, links, rechts." Luid schreeuwend marcheerde sergeant Tauran ons af, dwars door de stad voor ons laatste weekend verlof. Bij het station aangekomen gaf hij ons ten overstaan van het publiek een laatste boodschap mee "Ik adviseer jullie om het weekend rustig aan te doen. Maandag beginnen we aan de laatste fase van jullie opleiding."

Tijdens deze onemanshow bewoog mijn rechterbuurman zich enigszins op zijn plaats. Hierop volgde een enorme tirade: "Blijf in de houding staan klootzak; al staat er een hoer aan je gulp te friemelen dan noch blijf je in de houding staan…!" Wederom met trillende snorharen en sterk rollende rrr. Het verzamelde publiek keek ons vol medelijden aan.
"Ingerukt…mars!"

KORT WEEKEND

Zondagavond voor 24.00 uur moesten wij weer binnen zijn. Zodoende verbracht ik dit weekend bij familie in Maassluis. Trots vertelde ik oom en tante over mijn opleiding. Bij mijn vertrek stopten zij mij een rijksdaalder toe. Was hier enorm blij mee; het was  immers een aanvulling op mijn dag soldij. Echter voorlopig kreeg ik geen tijd om het uit te geven. Allen waren ruim voor tijd terug. Voordat wij ons ter ruste begaven spraken wij elkaar moed toe. Amper in slaap gevallen: "Alarm.....Opstaan…..Alarm…..!"

Korte tijd later stonden wij buiten met alarmbepakking. Deze bestond uit pukkel, ransel, en een dekenrol. Geweer, patroontassen, vechtmes, toggle, veldfles en pioniersschep. Hierna werden wij met voertuigen afgevoerd naar onbekende bestemming.

TUSSENSTOP

In de omgeving van Best werden de voertuigen verlaten waarna werd aangetreden voor een mars van 40 km. De instructeur sprak ons toe "Wees zuinig met jullie rantsoen. Per etmaal krijgen jullie een liter water en zes biscuits." Het was een flinke tocht en gelukkig geen uitvallers. Bij Weert aan een bosrand kregen wij het commando: "Ingraven!" De instructeurs die regelmatig werden afgelost droegen er tevens zorg voor dat wij niet in slaap vielen. En dan maar turen naar een vermeende vijand. Nadat wij zo enige tijd in het schuttersputje hadden gezeten klonk weer een kreet: "Verzamelen!"

GEWEER EXERCITIE

Enkelen gromden: "Wat nu weer?" De instructeur schreeuwde: "Van al dat zitten worden jullie maar lui. Pak je geweer voren bij de loop en strek je arm… ja goed zo. Strekken, ja strekken maar. Ik tel wel tot tien; een… twee… drie… omhoog die arm. Vier… vijf… zes… zijn jullie nou al moe. Acht… negen… nog even volhouden." Na het verlossende tien; mijn arm een stuk lood.

ALARM

Eindelijk mochten wij gaan slapen. Nadat onze tentjes waren opgezet vielen wij alras in slaap. Het was een kostbare zaligheid en van korte duur. Wederom een kreet: "Alarm…verplaatsen!" In speedmars moesten wij ons 10 km verder verplaatsen en weer ingraven. Daar zat je dan letterlijk en figuurlijk in de put elkaar aan te kijken.

WAPENINSPECTIE

Weer tentje opzetten voor een korte rust; elk minuutje was meegenomen. Echter weer die vervloekte kreet: "Aantreden… wapeninspectie!" Mijn geweer was niet zuiver genoeg. "Eerst je geweer poetsen dan weer rust!"

BOS EN HEI

Weer tentje opzetten voor een korte rust; elk minuutje was meegenomen. Echter weer die vervloekte kreet: "Aantreden… wapeninspectie!" Mijn geweer was niet zuiver genoeg. "Eerst je geweer poetsen dan weer rust!"

RANTSOEN

Het werd steeds moeilijker om met het rantsoen uit te komen. Mijn laatste biscuits had ik reeds genuttigd en mijn maag begon behoorlijk te knorren. Na een poosje zei een van de instructeurs: "Nog enkele kilometers, de wagens zijn reeds onderweg met een warme hap." Inderdaad, na een tiental minuten zagen wij in de verte de drietonners staan.

Het water liep mij in de mond… maar wat nu weer. Wij waren de wagens tot enkele meters genaderd waarop zij langzaam wegreden. De sergeant zei: "Jammer... ik heb mij zeker vergist." Vervloekte sergeant!  Bij de veiling van Venlo lagen op enkele plaatsen hopen tomaten om te worden doorgedraaid. Ik wilde enkele tomaten oprapen en weer een kreet: "Weggooien... de eerste de beste die zich niet houdt aan de regels kan de groene baret wel vergeten!"

HECHTE BAND

Uiteraard had ieder voor zich had de grootste moeite met de mentale harding, echter onderling bestond er een zeer hechte band. Als iemand het te moeilijk kreeg werd hij door anderen moreel opgebeurd. Ondanks moeite vielen er toch weer enkelen af. Jammer, zo dicht bij het einde!

RUGGENTSTEUN

Speedmars; de regen gutste als vanouds weer omlaag. Piet van Deursen een stevige knaap uit Dordrecht kreeg het echter nu te moeilijk. Samen met Ko Remmerzwaal ging ik naast hem lopen. Met onze handen op zijn rug samengevouwen namen wij hem op sleeptouw. Piet was doodop echter ieder mens heeft wel eens een duwtje nodig.

VALLEN EN OPSTAAN

Nadat wij vijf dagen en nachten in touw waren geweest met vallen en opstaan bereikten wij doodmoe het commando kamp. Wij hadden ruim 200 km achter ons gelaten en kregen de laatste instructies voor onze intocht in Roosendaal. Met volledige bepakking op weg naar het fel begeerde doel: DE GROENE BARET.

TRANENPOORT

Ouders hadden intussen een schriftelijke uitnodiging ontvangen om bij de feestelijke baretuitreiking aanwezig te zijn. Trots als een pauw had vader aan buurtgenoten de uitnodiging laten lezen. Als oud Huzaar was hij in zijn nopjes; uiteraard was hij op tijd in Roosendaal om een en ander te ervaren. Naast de poort was een podium opgesteld waar officieren en hoge ambtenaren hadden plaats genomen. Naast het podium familieleden en reeds gebrevetteerde commando’s. Een luid gejuich kwam ons tegemoet en de militaire kapel speelde toepasselijke marsmuziek. Mijn hart zwol van trots en ik voelde geen pijnlijke voeten meer. Op vrijdag 7 oktober 1960 ontvingen 70 cursisten hun Groene Baret. Hiervan een officier en  9 onder officieren. Bestman was A.L.M. van Vliet. Leuk om te vermelden; drie weken later vierde vader zijn 53ste verjaardag.

SPIEGELBEELD

Vader kwam naar mij toe om mij te feliciteren. Terwijl wij ons naar de zalen begaven voor onze persoonlijke verzorging werden familieleden in de kantine onthaald op koffie en kregen een film vertoond over de commando opleiding. In de slaapzaal aangekomen schrok ik van mijn spiegelbeeld. 

GROENE BARET

Later op die dag hadden we onze baretuitreiking. Onder het toeziende oog van familie en vrienden sprak overste 'Ranft' ons toe: "Door jullie prestatie hebben jullie bewezen waartoe een mens in staat is. Grenzen zijn verlegd; steeds als jullie dachten de bodem bereikt te hebben bleek dat er nog wel een schepje boven op kon. De groene baret wordt aan jullie verstrekt ten teken van bekwaamheid. Vergeet echter een ding niet. Jullie zijn er nog niet. Dit is pas het begin!"

PRESTATIEVERLOF

Wij allen kregen vier dagen prestatieverlof toegekend. Onderweg naar het station liep vader nog trotser door de straten dan ikzelf. Echter nauwelijks in de trein gezeten, viel ik overmand door vermoeidheid in diepe slaap. Enige tijd later maakte vader mij wakker en vroeg of we wel in de juiste trein zaten. We hadden inderdaad enkele overstappen gemist. Hoe dan ook: ik genoot mijn vrije dagen met vrienden uit de buurt. Na enkele dagen stond ik weer op het punt om te vertrekken. Vader stopte mij wat extra zakgeld in de handen en zei dat ik niks aan moeder moest vertellen. Heel grappig in deze is dat moeder even van te voren hetzelfde had gedaan. Spreken is zilver, zwijgen is goud.